Το 1978, η χρονιά που γεννήθηκε στην Αγγλία το πρώτο παιδί με εξωσωματική γονιμοποίηση, αποτέλεσε ορόσημο για χιλιάδες ζευγάρια που δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το όνειρο της ολοκλήρωσης της οικογένειάς τους. Εκτοτε, η επιστημονική εξέλιξη στον τομέα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής υπήρξε αλματώδης, ενώ το ίδιο συναρπαστική προμηνύεται και η συνέχεια, με την έρευνα να φωτίζει όλο και περισσότερες άγνωστες πτυχές του θαύματος της ανθρώπινης αναπαραγωγής και να υπόσχεται την ολοένα αποδοτικότερη αντιμετώπιση της υπογονιμότητας.

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και εξωσωματική γονιμοποίηση. Θα μπορούσαμε σχηματικά να περιγράψουμε τρία επίπεδα υποβοήθησης, προοδευτικά αυξανόμενης παρεμβατικότητας: απλή πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας και προγραμματισμός σεξουαλικής επαφής, πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας και συνδυασμός της με σπερματέγχυση, και τέλος εφαρμογή μεθόδων εξωσωματικής γονιμοποίησης.